παραλιταίνω

παρᾰλῐταίνω, [tense] aor. -ήλῐτον,

A do amiss, sin,

ἦ μέγα δή τι παρήλιτον A.R.3.891

; ὅσσα οἱ . . παρήλιτε cj. in Q.S.13.400.

2 c. acc. pers., ἦ ῥα θεοὺς . . παρήλιτες didst sin against them, A.R.2.246.